پروژه نیلوفر
ما هر روز از کنار ساختمان‌های بی‌شماری عبور می‌کنیم. برج‌های بلند، خانه‌های آشنا، و بناهای اداری که آن‌ها را به عنوان بخشی ثابت و خاموش از منظر شهری خود پذیرفته‌ایم. اما هر ساختمان، پیش از آنکه به یک سازه فیزیکی تبدیل شود، داستانی پیچیده و زنده را در دل خود دارد.
هر ساختمان با یک رویا آغاز می‌شود. پیش از اولین کلنگ، یک ایده در ذهن معماری جوانه می‌زند. طرحی که ترکیبی از هنر، ریاضیات، و درک عمیق از نیازهای انسان است. این همان روح نامرئی ساختمان است؛ طرحی که هدف، زیبایی و شخصیت را به کالبد آینده آن می‌بخشد.
سپس، رویا به یک کارگاه پرهیاهو تبدیل می‌شود. آن آرامش روی کاغذ، جای خود را به صدای ابزارها، غبار مصالح، و همهمه‌ی کارگرانی می‌دهد که دست در دست هم، آن ایده را به واقعیت بدل می‌کنند. توده‌های شن به بتن مستحکم تبدیل می‌شوند، تیرآهن‌های سرد، اسکلتی پر ابهت را شکل می‌دهند، و قطعات بی‌جان سنگ و شیشه، نمایی زیبا و هنرمندانه را می‌سازند. این مرحله، داستان تلاش، مهارت، و همکاری انسان برای خلق کردن است.
و سرانجام، زندگی واقعی ساختمان آغاز می‌شود. با پایان ساخت‌وساز و فروکش کردن گرد و غبار، مهم‌ترین بخش داستان شروع می‌شود. ساختمان دیگر یک پروژه نیست؛ بلکه یک «خانه»، یک «محل کار»، یا یک «فضای عمومی» است. دیوارهای آن، شاهد داستان‌ها، خاطرات، غم‌ها و شادی‌های انسان‌ها می‌شوند. یک ساختمان، تنها پناهگاه فیزیکی ما در برابر سرما و گرما نیست، بلکه ظرفی برای جریان زندگی ماست.
